Prestar hoppar over bibelvers om fortapinga

Guri Riksaasen, sokneprest i Eidsberg

Versa kjem uansett framleis til å stå i evangeliet, så det er viktig at vi ikkje unngår samtalen om kva det er å tru, og kva som ligg i å gå tapt eller fortapt. Versa kan tolkast både ekskluderande og inkluderande, og til sjuande og sist er det den debatten vi må ta.

Foto

Tor Berger Jørgensen, biskop emeritus

Eg støttar dei som nå ønsker å ta «Den vesle bibel» ut av dei obligatoriske lesingane. Liturgien må samla sett ha ein meir trøystande tone. Uttrykksmåten «gå fortapt» blir ein altfor tydeleg referanse til «fortapinga» og ber med seg kjensler rundt «klassisk» fortapingslære slik dette blei forkynt på 50-talet. Skal ein bruke skriftstaden, må det lyde i den nye bibelomsettinga form: «går tapt».

William Grosås, lektor teologi, religion og filosofi ved NLA Høgskolen

Plasseringa av verset ber preg av å vere ein rest av liturgi forstått som pedagogikk og trusopplæring i ei luthersk folkekyrkje. Den er der fordi ho blir oppfatta som eit pedagogisk kjernevers, ikkje fordi liturgien eigentleg innbyr til det. Andre bibelvers som i dag er valfrie, for eksempel ved jordpåkastinga, burde kanskje bli obligatoriske i staden.

Siv Sandvik

Gard Sandaker-Nielsen, leiar i Open folkekyrkje

I ei gravferd tar vi avskjed med eit medmenneske. Vi som er igjen skal få hjelp til å leve vidare, og tru og håpe at døden ikkje har siste ordet, men at livet og kjærleiken sigrar. Det kan vere gode grunnar for å gjere liturgien meir fleksibel. Når det som blir opplevd som utfordrande tekstar blir lesne, må det vere rom for å forklare korleis dei kan og bør forståast.

UiO Det teologiske fakultet

Merete Thomassen, førsteamanuensis i liturgikk ved Det teologiske fakultetet, UiO

Den vesle bibelen har fått ein spesiell posisjon i Noreg av ulike grunnar. Dette har ført til at mange trur at han er nødvendig å bruke i fleire av liturgiane til kyrkja, blant anna ved gravferd og dåp. Joh. 3, 16 har likevel ikkje denne posisjonen historisk, og heller ikkje i andre kyrkjesamfunn.

Vebjørn Selbekk, dagen-redaktør

Eg er skuffa over desse signala frå biskopane. Johannes 3:16 blir rekna av den verdsvide kyrkja som mest sentrale skriftstaden i heile Bibelen som beskriv den kristne frelsesbodskapen i eitt einaste vers. Det verkar som Bispemøtet ikkje lenger vil stå for klassisk kristen teologi.

Oddgeir Sølvfæstersen, leiar i Frimodig kyrkje

Det er viktig at kyrkja held fast i læregrunnlaget sitt, det forpliktar å vere ei kristen kyrkje. Dette må også komme til uttrykk i praksis, både gjennom preike og i liturgiar. Samtidig er liturgiar og bruk ulike bibelvers kyrkjelege ordningar som det i seg sjølv ikkje er gale å endre på.

Anders Runesson, Dekan ved Det teologiske fakultetet

Kyrkja har alltid endra språk for å kunne formidle bodskapen sin på ein slik måte at Guds Ord blir synleg i samtida. Det som derimot er viktig er at slike endringar må vere kjenslevare for samtida dei skal snakke med. Dette krev igjen ein brei samtale mellom dei ramma og dei som er ansvarlege for å ta avgjerder. Kristen teologi og ritual er ikkje eit «einmannsshow».

Olav Rune Bastrup, kyrkjemusikar

Eg trur ikkje kyrkja vinn nokon ved å gi avkall på sin frimot på denne måten. Min generasjon lærte å kalle Johannes 3.16 for «den vesle bibelen», altså essensen av evangeliet. Har ein problem med ordlyden til verset, er det ei oppfordring til å preike enda sterkare og meir utan atterhald om Guds kjærleik.

Stephanie Dietrich, professor i teologi og diakoni ved VID vitskapelege høgskole

Det er ingen lang tradisjon for at Joh. 3,16 er ein del av gravferdsliturgien, og eg meiner at Kyrkjemøtet bør vedta at det må gjerast valfritt om ein ønsker å bruke verset i seremonien. Når det er sagt, så forstår eg at verset blir forstått ulikt i ulike samanhengar.

Jorunn Økland, professor ved Universitetet i Oslo

Det er ikkje noko gale med Joh. 3,16 i og for seg. Og i ein norsk individfokusert post-pietistisk kontekst trur eg det fungerer bra. Men det er ikkje like viktig i Johannesvangeliet som Prologen, og sjølv er eg ikkje i tvil om kva Johannes-kapittel eg vil skal lesast når eg sjølv ein gong skal uttømmast og vende tilbake til livsens kjelde.

Harald Hegstad, leiar i Kyrkjerådet

Dette er ei sak som er til utgreiing og behandling. Eg vil vente på Bispemøtets endelege konklusjon før eg som kyrkjerådsleiar tar stilling til om Joh 3,16 bør vere eit obligatorisk ledd i ei kyrkjeleg gravferd eller ikkje.